Sa Muli Kong Pagpikit

Sa Muli Kong Pagpikit

Sa aking pagtulog ay ang pagsara ng aking mga mata. Sa pagsara ng aking mga mata ay ang pamamahinga ng aking katawang lupa. Sa pamamahinga ng aking katawang lupa ay ang pansamantalang pananahimik ng aking imahinasyon. Sa pananahimik ng aking imahinasyon ay ang paghinto sa pagsulat ng aking kamay. Sa pagkakataong ito ay tuluyan nang nawalan ng silbi ang lapis at papel na bumuo ng aking buhay. Sa paglimot ko sa lapis at papel ay ang pagsikip ng aking dibdib, pagtagaktak ng aking pawis at pagulat na pagbalikwas ng aking katawan mula sa aking kinahihigaan. Doon ako natauhan! Hindi maaaring hindi managinip – hindi maaaring hindi magsulat. Pagkat hindi maisasabuhay ang isang panaginip kung hindi kikilos ang kamay, lapis at papel. At hindi mabubuo ang isang magandang paglalakbay kung sasabay sa pamamaalam ng masikat na araw ang aking panaginip.

Kaya’t muli akong humiga. Muli akong pumikit. Muli akong namahinga at sinigurong gising ang imahinasyon at nakahanda ang lapis at papel. Ngayon ay maaari na akong maglakbay nang walang pangamba. Tutunguhin ko ang lugar kung saan nabubuhay ang hindi dapat mabuhay, nanunumbalik ang hindi dapat manumbalik at nagpapatuloy ang noo’y hindi na ipinagpatuloy. 

Aug. 23,2014

TSSSSK! Hindi ako makatulog. Napakaingay sa baba! Ay oo nga pala, nasa ibang bahay pala ako. Kaarawan ng kaibigan ko at ginabi ang kanyang selebrasyon kung kaya’t minabuti na naming tropa na dito nalamang magpalipas ng gabi. Delikado na rin kasi sa daan kung ipagpipilitan pa naming umuwi. Pero…nakakainis talaga. Kailangan kong managinip!

“Lara, Yxi, hindi talaga ako makatulog”, sabi ko sa dalawa ko pang kasama na kasabay kong paikot-ikot sa latag na kumot sa sahig na aming kinahihigaan.

“Kami ngarin ate. Paano to?”,  reklamo nila.

Maya-maya pa’y naging blangko ang lahat.

“Ate nanaginip ka! Nanaginip ka!” ,sigaw ni Lara.

“’Ha? Talaga?”, pagtataka kong tanong habang kinakamot ang ulo.

“Basta ate nanaginip ka”, paggigiit niya sabay lagay ng 250.00 sa loob ng aking bag.

Booom! Malakas na kalabog ang gumising sa akin. Bumangon ako na waring nagtataka sa paligid. Hindi agad ako naka pagsalita pagkat ang tangi kong iniisip ay kung nanaginip ba ako. Teka…

“Lara, Yxi !Nanaginip ako !” , sigaw ko.

“Talaga ate? Anong napaginipan mo?", nakangiti nilang tanong?

“Inabutan mo daw ako Lara ng 250.00 dahil iginigiit mong na naginip ako kahit hindi ko maalalang na naginip ako”.


Aug.24,2014

“Ako na.”

“Hindi, ako na.”

“Kaya ko na.Ako na”

“Tutulong nga ako di ba?”

“Isa!”

“Ako na.”

“Dalawa. Papangatlo pa?”

“Ok.Fine!Dito na lang ako sa tabi mo”.

Ay sus naman itong lalaking ito. Ang kulit. Sinabi na ngang kaya ko na, ayaw pang maniwalang kaya ko na.Teka, narito ako sa simbahan. Talaga? Bumalik ako dito? Ito na naman ako at naglilinis. Kinukuskos ang na putikang sahig. Pero hindi ako makapaniwalang narito muli ako. Dalawang taon akong nawala at wala paring pinabago ang lugar na ito.

Hindi maalis ang ngiti sa aking labi habang walang kapagurang nililinis ang buong gusaling kinagisnan kong paglaanan ng lakas at oras. Gusaling iniwan ko upang mag-aral sa sekular na paaralan upang maipagpatuloy ang pangarap sa akin nga king mga magulang. Subalit sa muli kong pagtungtong sa lugar na iyon ay puno parin ng pagtataka ang aking isip.

Muli na namang kumunot ang aking noo nang mapansin kong nakatapat na pala sa akin ang lalaking kanina pa ini-aalok ang kanyang tulong. Tinitigan ko siya nang mala-tigreng titig at gayun din ang kanyang iginanti.

KRAAANGGG!

Na bigla ang aking mata sa pagamulat. Napalakas ata ang bolyum na nailagay ko sa aking alarm clock. Woooh! Grabe! Akala ko bumalik na talaga ako doon! Makaligo na nga.

Teka, sino yung lalaki? Tsssk. Di ko maaalala ang mukha niya! Arggg! Di bale na nga lang.


Aug. 25,2014

Tiyak na magugulat sila.

“Happy Birthday to you. Happy birthday to you. Happy birthday happy birthday happy birthday to you.”

“Aba ako ang ginulat niyo ha. Akala ko’y kayo ang masusurpresa sa pagdalaw ko rito. Maraming salamat po sa inyong lahat.”

Binati ako ng mga taga Bible College ng maligayang kaarawan. Narito na naman ako sa simbahan. Pero mayroon akong kailangang Makita.

“Excuse me, excuse me, nakita niyo po ba si Sheena?”, tanong ko sa mga nakatayo sa poste.

“Hindi e”, sagot nila.

Hinayaan ko na lamang na kusa siyang magpakita. Subalit hindi ko na siya nakita.


Aug. 25,2014

Naulan na naman. Diretsuhin ko na to. Bahala na kung may makakita sa akin. Pero nakakahiya. Naka shorts lang ako at puting t-shirt. Hindi pa rin humihilom ang mga sugat ko dahil sa bulutong. Ano ba iyan. Hindi ko na alam ang gagawin ko. Subalit malayo pa ang iikutan ko kung sa ibang daan ako liliko. Sige na nga. Bahala na.

Sa aking paglalakad ay ang pagbuhos ng malakas na ulan. Palinga-linga rin ang aking mga mata, nagmamasid sa mga maaaring makakita sa akin. Dadaan ako sa kalsada ng aming simbahan nang may nag-uumapaw na pag-aalangan. Maya-mayapa’y may papalapit na mga naka-barong na kalalakihan at mga naka-paldang kababaihan. Agad kong itinakip ang payong sa aking mukha upang hindi nila ako mamukhaan. Nagtagumpay ang unang pagsalubong subalit hindi ako nakaligtas sa mga sumunod pang dumaan. Nakilala nila ako at dahil sa kahihiyan ay kumaripas ako sa pagtakbo.

“Anak, bumangon ka na. Pawis na pawis ka. Buksan mo ang electricfan at magpalitka ng damit.”, panggigising ni Inay.


Aug.26,2014

“Buksan mo yung aircon”, utos ng babae sa akin habang nanood siya at ng kanyang mga kasama sa telebisyon.

Agad ko namang tinungo ang kina-lalagyan ng aircon at binuksan ito. Unti-unti nang lumamig ang paligid. Lumakas naman ang ingay na umaalingaw-ngaw sa loob ng silid.

Dahil sa ako ay naingayan, padabog akong tumayo at pinatay ang aircon. Napatigil sila sa kanilang kasiyahan at sabay-sabay na napatingin sa akin. Nagulat ako sa nanlilisik nilang mga mata at bigla akong natulala.

KRRAAANNG!

Haaay salamat. Iniligtas ako ng aking alarm clock.

Masarap maglakbay. Masarap magsulat. Masarap managinip. Tara na't pumikit muli.